Kalbin Aklı Var Mıdır? Bir İzmirli Genç Gözünden
Bazen, bir gün İzmir sokaklarında yürürken, içimden “Bu kalbin aklı var mı?” diye sormadan edemiyorum. Evet, doğru duydunuz. Kalbimizin gerçekten bir aklı olduğuna inananlardanım. Belki de hepimizin içinde bir kalp-akıl ikilisi vardır, kim bilir? Tabi her şeyin başı, öncelikle kalbin ve beynin zaman zaman birbiriyle yaşadığı o komik, karmaşık çatışmalardır.
İzmir’de yaşamak, her zaman eğlenceli değilse de bazen “biraz deli olmalı” dedirten bir şeyler var. Özellikle, bir kafede arkadaşlarla sohbet ederken kalbin aklı olup olmadığını düşündüğümde, karşımda bir kavga sahnesi gibi bir şey oluyor. Şu an bile içimden “Ya sen bir çaysın, çay” diyerek içimden güldüğüm bir sahne oluşuyor. Ama öte yandan, iç sesim “Evet, ama bazen çay da kalbin sesi oluyor,” diyor.
Kalbin Aklı: Gel, Biraz Ciddileşelim
Düşünsene, bir kafe ortamında “Bak, aklım diyor ki, git ve kendini savun, ama kalbim ‘şu an yürüyüp git, kimseyi takma’ diyor.” İşte bu noktada, gerçekten de kalbin aklı var mı, sorusu daha da derinleşiyor.
Ben, 25 yaşında bir İzmirli olarak, hayatta düşündüğümden fazla şeyin peşinden koşuyorum. O kadar çok şey düşünmek zorunda kalıyorum ki bazen sabah uyanıp kalkarken aklımda üç tane önemli konu oluyor: Kahvaltıyı geç mi yaptım? Akşam nereye gideyim? Ama o da ne? Hemen kalbim devreye giriyor: “Yavrum, işte o kadar düşünme ya, bugün de her şey olabilir, gel bir çay iç, sonra karar ver.”
Ve ben yine ikileme düşüyorum. Kalp mi? Akıl mı? Ne karar vermeliyim?
İç Sesim: Kalp de, Beyin de Haklı
İç sesim bana bazen öyle şeyler söylüyor ki, kendimi film izliyormuş gibi hissediyorum. Bu yüzden, artık her şeyin fazla anlamlı olmamaya başladığını kabul ettim. Bir gün bir arkadaşım bana “Ya bu şehri seviyor musun?” diye sordu. Ben de hemen başladım, “Evet, ya ben İzmir’de gerçekten mutluyum. Ama sabahları bazen şehri gereğinden fazla düşünüyorum.”
Arkadaşım tabii ki şaşırdı, “Yani bir şehir seni nasıl fazla düşünebilir ki?” dedi. “İzmir, işte İzmir!” diye geçiştiriyorum. Ama içimden “Evet, kalbim bir gün demişti ki, ‘İzmir’de olmak güzel ama bazen dışarı çıkıp gezmek gerekir’.” Böyle bir karmaşa var işte.
İç sesim aklımı dinlerken kalbim başka bir şey söylüyor. “Düşünme fazla, hayattan zevk al!” diyor. Gerçekten de bazen kalbin aklı, gittiğim her kafe, gezdiğim her sokak için bana başka bir şeyler fısıldıyor. Bazen aklımda bir kararsızlık içindeyken, bir kedi beni geçtiğinde “İzmir’de olmanın keyfi bu,” diyorum. O kadar basit, ama o kadar anlamlı.
Kalp ve Akıl: Biri Gecikse Diğerini Takmıyor
Bir yanda mantıklı düşünüp, “Yatacağım, dinleneceğim” diyen bir beynim var, diğer tarafta ise “Hayır, hayat bu kadar durmaz” diye haykıran bir kalbim. Sabah erken saatlerde bir arkadaşımın aradığını ve şehri keşfe çıkma önerisini aldım. Klasik bir kalp-akıl savaşı! Kalbim hemen “Evet, gidelim!” diye çığlık atarken, beynim “Yapma, daha erken, dinlenmen gerek!” diyor.
Tabii ben bir İzmirli olarak, iç sesime kulak vererek -bu sefer kalbimi dinleyip- gezmeye karar verdim. Güneş henüz doğmamıştı, ama içimde güneş gibi bir his vardı. “Evet, kalbim doğru söylüyor,” dedim. Kendimi akılcı bir şekilde izah etmektense, sadece bu anı yaşamak istedim.
Sonuç: Kalbin Aklı mı, Aklın Kalbi mi?
Şimdi, kalbin aklı var mı sorusuna gelirsek… Sanırım bu tamamen bir içsel denge meselesi. Bazen mantıklı olmak, bazen de kalbin sesine kulak vermek gerek. Kalbin aklı, sanki hayata farklı bir perspektiften bakmak gibi bir şey. Bu yüzden, kalp ve akıl arasındaki savaşları sevin. Çünkü bu savaşı kazanmak, sadece hayatı daha renkli kılar.
Yani, belki de kalbin aklı var. Ama tek bir şey biliyorum: Bazen her şeyi düşünmek gereksiz, biraz da aklımızı serbest bırakmamız gerekiyor. Ve evet, sonunda arkadaşlarımın “O zaman yine senin kalbinde akıl var” demesiyle o sabahı hatırlayacağım.
Bunları yazarken içimden “Hadi bakalım, bakalım neler olacak” diyorum. Hem kalp, hem akıl… Galiba, işte ikisinin de birden akılcı olduğunu kabul etmek gerekiyor.